Қиынған кезде күлуді үйренеміз бе, әлде бұл туа біткен жауап па?
Бұл мәселе бойынша психолог профессор Кларенс Лейуба өз балаларын эксперимент ретінде сынап көруді ұсынды.
1933 жылы ол бірінші баласының алдында оны күлдірмеймін деп шешті.
Leuba үй шаруашылығындағы күнделікті өмір бір арнайы эксперименттік кезеңнен басқа мәселелермен айналыспады.
Осы кезеңде ол ұлына маска кигізіп, бет-бейнесін жасыратын.
Тіпті қытырлақтау эксперименталды түрде жүргізілді.
Алдымен ол жеңіл-желпі, содан кейін жігерлендіреді.
Алдымен қолтық астына, содан кейін қабырғаға, содан кейін иекке, мойынға, тізеге және аяққа.
Ханым Леуба сырғып кетті
1933 жылдың сәуір айының аяғына дейін оның әйелі кенеттен барлық хаттамаларды алып тастағанға дейін бәрі жақсы болды деп хабарлайды.
Ұлының шомылғанынан кейін ол кездейсоқ «тізе, секіру» сөздерін қолдана отырып, тізесіне төмен және төмен қарай ұрысып тұрды.
Тәжірибе бұзылды ма?
Леуба сенімді емес еді.
Бірақ жеті айдан кейін нәтиже туралы тек бір ғана күлкі болды.
Оның баласы құшақтаса қуана күлді.
Сөйлескенде күлу – бұл туа біткен жауап.
Леуба бұған қанағаттанбады және келесі баласына, қызға, дәл осындай сынақты өткізуді бастайды.
Бұл жолы дәл осындай эксперименттік процедура жүргізіліп, ханым Лейубаның «ұтқырлық, серпіліс» тенденциясы он жеті ай шығанақта ұсталды.
Соңында Леуба дәл осындай нәтижеге қол жеткізді – оның қызы ешқашан көрсетілмегеніне қарамастан, риясыз күле бастады.
Қытырлақ кеңестер
Леуба үй шаруашылығындағы барлық тәжірибелік процедуралар мен бет-әлпеттер жасырын болған жоқ, шынында да профессор Леуба білікті маман болған болуы керек.
Ол балаларын күлдірудің ең жақсы әдісін таба алды: ол қабырға мен қол астында.
Сюрприз элементі максималды қақтығысқа жауап қайтаруда маңызды болды.
Ол оның балаларының саусағын ұстап тұрып қыдыру деңгейін бақылайтынын, бірақ одан кейін қытырлақ болуды талап ететінін байқады.
Reference
Leuba, C. (1941) Tickling and laughter: two genetic studies. Journalof Genetic Psychology.